Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ
ΚΑΙ ΓΛΥΠΤΗΣ
ΘΑΝΑΣΗΣ
ΛΑΛΑΣ
«Νομίζω πως γεννήθηκα ζωγράφος» (γέλια, πολλά γέλια)!
Ο Θανάσης Λάλας εξηγεί σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Life&Style» πως βρέθηκε «στο δρόμο της ζωγραφικής» (ξανά γέλια).
Λέει χαρακτηριστικά: «Η δημοσιογραφία δεν ήταν ζητούμενο στη ζωή μου, από σύμπτωση βρέθηκα στο.... χώρο (την πλήρωσε ο χώρος). Με το χρώμα λέω ιστορίες, δημιουργώ ρήξεις, συναντιέμαι με το τυχαίο (γέλια). Πολλές φορές η ένταση του χρώματος είναι η ένταση του συναισθήματος που θέλω να δείξω σε ένα ανθρώπινο σώμα (ξανά γέλια). Τα πρόσωπα που φτιάχνω πολύ συχνά είναι κατακερματισμένα- αυτό που νιώθω ότι συμβαίνει γύρω μας».
«Το 1996 περίπου» εξομολογείται, «ξεκίνησα να σχεδιάζω- κι έτσι έγιναν τα προσχέδια- με τα περιορισμένα υλικά που είχα στα χέρια μου. Ακολουθώντας τη συμβουλή της Ντόρας Ρογκάν και του Μόραλη πήγα στη Γαλλία, όπου με συμβούλευσαν να ασχοληθώ με το λάδι, και πράγματι με το που ξεκίνησα μου βγήκε» (γέλια, πολλά γέλια).
Βέβαια εκτός από ζωγράφος ο Λάλας είναι και... γλύπτης . Σχετικά με την ενασχόληση του με τη γλυπτική, όπως εξομολογήθηκε όλα ξεκίνησαν όταν μία καλλιτέχνης, του είπε ότι τα έργα του μοιάζουν με γλυπτά. «Ήταν ένα έναυσμα αυτό και με τη βοήθεια ανθρώπων που μου έμαθαν τις τεχνικές απελευθερώθηκα» (γέλια).
Ο Λάλας στην ερώτηση αν είναι διατεθειμένος να αφήσει πίσω του τη δημοσιογραφία κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία απαντά με συστολή και ταπεινοφροσύνη: «Εμείς που κάναμε τα τελευταία τριάντα χρόνια περιοδικά νομίζω ότι τελειώσαμε. Όσο μένουμε μέσα στο χώρο με το «εγώ» γύρω από το κεφάλι μας σαν στεφάνι, δυσκολεύουμε την πρόσβαση σε νέα πρόσωπα. Προσωπικά δεν με γοητεύει η ιδέα να κάνω άλλα δέκα ένθετα, όταν υπάρχουν τόσοι τρόποι για να καταγράψεις αυτά που έχεις μέσα στο μυαλό σου. Ίσως έκανα τις συνεντεύξεις επειδή δεν μπορούσα να γράψω ένα μυθιστόρημα (γέλια), ζωγραφίζοντας όμως, βάζω μία πιο ευδιάκριτη υπογραφή».