Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
(από τη στήλη Εμπιστευτικά στα ΝΕΑ)
ΜΟΛΙΣ ΠΡΙΝ από τέσσερις ημέρες αναρωτιόμασταν εδώ αν η λύση μπορεί να αποτελέσει λύση. Σήμερα η απορία είναι μεγαλύτερη, αλλά η απάντηση ευτυχώς ευκολότερη.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ώρα που οι υπόλοιποι διαπραγματεύονταν στις Βρυξέλλες, την πραγματική λύση την έδωσε ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ. Από τη στιγμή που ο πρόεδρος της ΕΚΤ διαβεβαιώνει ότι η Τράπεζα θα δέχεται ελληνικούς κρατικούς τίτλους και το 2011 ανεξαρτήτως της αξιολόγησης της χώρας από τους αρμόδιους οίκους, προσφέρει μια τεράστια ομπρέλα στη χώρα και το τραπεζικό της σύστημα.
ΑΠΟΡΙΑ. Τόσο....δύσκολο ήταν άραγε να το ανακοινώσει αυτό τρεις μήνες νωρίτερα; Και έπρεπε να το κάνει μόνο μόλις είδε το ΔΝΤ στον ορίζοντα;
ΔΙΟΤΙ ΤΩΡΑ τι πέτυχε ο Τρισέ; Μέσα σε αυτό το τρίμηνο ωρίμασε η ιδέα της εμπλοκής του ΔΝΤ (ακόμη ψάχνουμε τον λαμπρό εγκέφαλο που το σκέφτηκε...). Και όχι μόνο ωρίμασε, αλλά υιοθετήθηκε από τους Γερμανούς.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; Το ΔΝΤ πέρασε πλέον την πόρτα της ευρωζώνης. Και το μόνο που απέμεινε στον Τρισέ είναι να σπεύσει τώρα να βοηθήσει μια χώρα του ευρώ όπως η Ελλάδα, μήπως και αποφύγει την «έσχατη ανάγκη» να καταφύγει στα σαγόνια του καρχαρία- διότι όποιος νομίζει ότι θα υπάρξει σύμπραξη με τον καρχαρία, αλλά το πάνω χέρι δεν θα το έχει τελικώς ο καρχαρίας, μάλλον δεν ξέρει τίποτα από καρχαρίες... ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ κλασική περίπτωση κοντόφθαλμης πολιτικής, αλλά που καταντάει δυστυχώς συνηθισμένη πρακτική στην Ευρώπη. Αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε αντιληφθεί εγκαίρως την ουσία της υπόθεσης και είχε ανοίξει νωρίτερα την ομπρέλα, δεν θα είχαν πιαστεί μαλλί με μαλλί ο Σαρκοζί με τη Μέρκελ ούτε θα είχε φτάσει η Ελλάδα στα όρια της αδυναμίας δανεισμού.
ΤΟ «ΤΕΛΟΣ καλό, όλα καλά» δεν μπορώ, βεβαίως, να το πω ακόμη. Δεν ξέρω αν το τέλος ήταν καλό ούτε αν όλα εφεξής θα γίνουν καλά.
ΓΝΩΡΙΖΩ ΟΜΩΣ, με απόλυτη βεβαιότητα, ένα πράγμα: ότι η χώρα υπέστη μια δοκιμασία, η οποία θα πρέπει τουλάχιστον να λειτουργήσει ως μάθημα για πολλές γενιές.
ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ και χωρίς καμία βοήθεια φτάσαμε να περιφερόμαστε μεταξύ Τρισέ και ΔΝΤ, μόνοι μας γίναμε στόχος της Μέρκελ και των υπολοίπων. Μπορούμε να κουβεντιάζουμε όσο θέλουμε για όλους αυτούς, για τα συμφέροντα και τις σκοπιμότητές που υπηρετούν, για τις σωστές ή τις λάθος αποφάσεις τους, αλλά μόνοι μας υπαχθήκαμε στην κρίση τους. ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ μας θα σηκώσουμε ή δεν θα σηκώσουμε κεφάλι. Διότι ούτε που διανοούμαι τι θα συμβεί αν φτάσει ο Ιούνιος ή ο Σεπτέμβριος και διαπιστώσουμε ότι τα μέτρα δεν αποδίδουν.
Η χώρα υπέστη μια δοκιμασία, η οποία θα πρέπει τουλάχιστον να λειτουργήσει ως μάθημα για πολλές γενιές
