Μια κυρία στο ημίφως

Στην αρχή, κανένας δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τέτοια και η βαρύτητα των ονομάτων (Γιάννης – Ελένη, σαν να λέμε Τάσος – Γκόλφω), που όλα τα φώτα έπεσαν μοιραία στο πρωταγωνιστικό δίδυμο. Αυτή στο ημίφως. Στο σημείο από το οποίο παρακολουθούσε τα πάντα, μήνες τώρα. Όσο ανέβαινε το θέμα, τόσο αυτή έπαιρνε σταδιακά τα πάνω της. Στην αρχή την προσέγγισε άνθρωπος νεόκοπου μεγαλοεπιχειρηματία των Μ.Μ.Ε. Μια επιταγή με πενταψήφιο νούμερο, θα μπορούσε τάχα να ξεκλειδώσει τη γλώσσα της, και να γεμίσει με αυτό το ζωηρό καναρινί χρώμα τα πρωτοσέλιδα των εντύπων (και όχι μόνο) του ομίλου, προς τέρψιν των οφθαλμών του φιλοθεάμονος κοινού και της τσέπης του δαιμόνιου εκδότου? Όμως η κυρία στο ημίφως γρήγορα βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα. Απέναντι στο δέλεαρ της επιταγής, βρέθηκε συγγενικό της πρόσωπο, ανερχόμενος και φιλόδοξος ρεπόρτερ, που εκλιπαρούσε για αποκλειστικότητα. Ο πτωχός συγγενής λίγα μπορούσε να αντιτάξει μπροστά στη δύναμη των αριθμών (ειδικά εν όψει κρίσης), κι έτσι η πλάστιγγα φάνηκε προς στιγμήν να γέρνει αποφασιστικά προς τον κουβαρντά της υπόθεσης. Και ξάφνου, ένας από τους πρωταγωνιστές του δράματος, αντελήφθη την κρυμμένη της αξία. Είναι αποφασισμένος/η να δώσει γη και ύδωρ στην κυρία του ημίφωτος, προκειμένου να επιλέξει το δικό του/της άρμα για να καλπάσει. Το δίλημμα έγινε «τρίλημμα», κι όπου μαζεύονται πολλοί, πάντα κάποιος κώλος κινδυνεύει… (συνεχίζεται)